اگر زندگی واقعی من و تو بازی بود , میتوانستی آن قدر ادامه دهی تا برنده شوی… میتوانستی هر لحظه خواستی دکمه توقف را بزنی , می توانستی همه چیز را پاک کنی و از اول شروع کنی , می توانستی انتخاب هایی را که نکردی , تجربه کنی و آن روزهایی را که نصف نیمه زندگی کرده ای تکرار کنی. می توانستی مثل شخصیت های بازی زندگی کنی که دائم می میرند و هرگز نمی میرند! بازی می توانست زندگی ات را به هم بازی ات گره بزند. درست مثل سم و سیدی که در کودکی سر بازی های ویدیویی دوست میشوند و در یک روز سرد زمستانی , دوباره همدیگر را میبینند. سم که همیشه سیدی برایش مثل  یک فرمول ریاضی بود که نمی توانست او را درک کند , بازی جدیدی را با او آغاز میکند. آنها از دیگران کمک میگرند و قرض میکند و بالاخره اولین بازی ویدیویی شان را می سارند و در این مسیر , دوست داشتن و دوست داشته شدن , رسیدن به شهرت , شکست , عشق و خشم و حسادت و در نهایت جاودانگی و آرامش را تجربه میکنند. اگر میخواهی داستان عاشقانه بخوانی , اما نه از آن عاشقانه ها که همیشه خوانده ای , با سم وسیدی عاشق , البته نه همیشه عاشق , همراه شو.حتی اگر هیچ نقطه ی ی اشتراکی با آنها نداشه باشی و آن چنان طرفدار بازی های ویدیویی نباشی , آنها تو را در داستان جذاب زندگی شان غرق خواهند کرد ؛ داستان چند لایه , تفکر برانگیز و عمیق که مدت ها در خاطرت خواهد ماند. آنها تو را به دنیای بازی های دوران کودکی ات می برند. حتی شاید با خواندن روایت شیرین سی ساله آنها به دنیایی جادویی بازی ها هم علاقه مندی شوی , چرا که بازی یعنی خود جادو … یعنی سفر به زمان ,  یعنی فردا. یعنی بی نهایت تولد دوباره و بی نهایت رستاخیز. اگر به بازی ادامه دهی , میتوانی برنده شوی. هیچ فقدان و باختی دائمی نیست ؛ چون هیچ چیز هیچ وقت دائمی نیست.

بهترین کتاب سال 2022 به انتخاب آمازون